od wiosny do jesieni

OGRODNIK

obłaskawiając dumną Daglezję
patrzył miłośnie także na Frezję
kusił go zawsze pąs Georginii
i delikatny czar smukłej Lilii

rankiem na grządce budził Stokrotki
Maciejki nocą czuł zapach słodki
Różę bez przerwy komplementował
Hortensji pochwał nie pożałował

kielichy kwiatów czule rozchylał
dotykał, szeptał czasem zapylał
one się barwnie doń uśmiechały
wodą je cucił gdy omdlewały

Słonko nieśmiało patrzy na nas z góry
Może przepędzi te ciemne chmury
Bo przecież deszczu mamy dość.
Niech nam słonko majowe
Zagości dłużej i wysuszy
Wszystkie po deszczu kałuże